Budowa napisu
Ka¿dy napis -czyli zmienna typu string jest w pewien sposób zapisywana w pamiêci komputera. Sk³ada siê przewa¿nie z 256 bajtów. W Pascalu pierwszy z nich przechowuje d³ugo¶æ napisu, a reszta sam napis jako zbiór znaków typu 'char'.
Dla zmiennej o nazwie: 'napis' o warto¶ci 'Ala ma kota' wygl±da to tak:
| Nr bajtu |
0 |
1 |
2 |
3 |
4 |
5 |
6 |
7 |
8 |
9 |
10 |
11 |
Co przechowuje |
D³ugo¶æ
napisu,
czyli
liczba
11 |
A |
l |
a |
|
m |
a |
|
k |
o |
t |
a |
Programista ma dostêp do ka¿dej z tych liter za pomoc± odwo³ania takiego jak w tablicy. Gdy chce wy¶wietliæ pierwsz± literê w tej zmiennej, mo¿e napisaæ
WriteLn(napis[1]);
Gdyby napisaæ tzw. rzutowanie (zmianê typu: char na byte) elementu o indeksie 0
WriteLn(Byte(napis[0]));
Otrzymamy 11, czyli to samo, co gdyby¶my napisali:
WriteLn(Length(napis));
Gdyby¶my chcieli wiêc wy¶wietliæ ostatni± literê zmiennej napis, wystarczy napisaæ:
WriteLn(napis[Length(napis)]);
A dlaczego nie mo¿na wpisaæ WriteLn(napis[11]); ? To proste, mo¿emy, ale nie zawsze by to by³a ostatnia litera napisu, dlatego, bo zawarto¶æ zmiennej mo¿e przecie¿ byæ inna! Gdy piszemy programy, musz± byæ one zawsze elastyczne. Nie mog± dzia³aæ tylko dla jednego przez nas okre¶lonego za³o¿enia.
Jak zbadaæ ostatni± literê wczytanego z klawiatury imienia? Teraz jest to proste
ReadLn(napis);
WriteLn(napis[Length(napis)]);
